زندگی نو با چشم مصنوعی
پروتز چشم راهی نویین در زیبایی چهره...
بله، پیشرفت‌های اخیر در زمینه پروتز چشم امیدهای جدیدی را برای ایجاد حس بینایی در افراد نابینا به وجود آورده است.
در حال حاضر دو روش اصلی برای توسعه پروتز چشم وجود دارد:
تحریک عصبی شبکیه
این روش شامل کاشت ایمپلنت‌هایی در چشم یا مغز است که سیگنال‌های الکتریکی را به سلول‌های عصبی باقی‌مانده شبکیه ارسال می‌کنند. این سیگنال‌ها می‌توانند به عنوان نقاط نوری یا تصاویر ساده درک شوند.چندین شرکت و موسسه تحقیقاتی در حال توسعه این نوع چشم مصنوعی ها هستند و برخی از آنها نتایج امیدوارکننده‌ای را در مطالعات اولیه به دست آورده‌اند.
تحریک قشر بینایی مغز
این روش شامل کاشت ایمپلنت‌هایی در مغز است که سیگنال‌های الکتریکی را به طور مستقیم به قشر بینایی ارسال می‌کنند.
قشر بینایی مسئول پردازش اطلاعات بصری در مغز است.
این روش پتانسیل ارائه تصاویری پیچیده‌تر و واضح‌تر را دارد، اما هنوز در مراحل اولیه تحقیق قرار دارد.
محدودیت ها
علیرغم پیشرفت‌های چشمگیر، پروتزهای چشم فعلی هنوز با چالش‌های متعددی روبرو هستند.
یکی از بزرگترین چالش‌ها، ایجاد وضوح تصویر کافی است.
چالش دیگر، ثبات و قابل اعتماد بودن ایمپلنت‌ها است.
علاوه بر این، هزینه این پروتزها بسیار بالا است و برای همه افراد نابینا قابل دسترس نیست.
پیش بینی آینده
با وجود این چالش‌ها، تحقیقات در زمینه پروتزهای بینایی به سرعت در حال پیشرفت است.
دانشمندان امیدوارند که در عرض چند دهه آینده، پروتزهایی را توسعه دهند که به افراد نابینا بینایی نسبتا طبیعی ارائه دهد.
پروژه آرگاس 2 از روش تحریک عصبی شبکیه برای ایجاد حس بینایی در افراد نابینا استفاده میکند.
در این روش، ایمپلنت‌های کوچکی در چشم یا مغز افراد نابینا کاشته می‌شود. این ایمپلنت‌ها با ارسال پالس‌های الکتریکی به سلول‌های عصبی باقی‌مانده شبکیه، می‌توانند تصاویری ساده و ابتدایی را در ذهن فرد ایجاد کنند.
مراحل پروژه آرگاس 2
کاشت ایمپلنت
ابتدا ایمپلنت‌های کوچکی در چشم یا مغز فرد نابینا کاشته می‌شود. این ایمپلنت‌ها از تعدادی الکترود تشکیل شده‌اند که می‌توانند پالس‌های الکتریکی را به سلول‌های عصبی ارسال کنند.
تصویربرداری
سپس با استفاده از یک دوربین کوچک که روی عینک فرد نصب می‌شود، تصاویر محیط اطراف ضبط می‌شوند.
پردازش تصویر
تصاویر ضبط شده توسط دوربین، توسط یک پردازشگر کوچک پردازش می‌شوند. این پردازشگر، تصاویر را به پالس‌های الکتریکی مناسب برای تحریک سلول‌های عصبی شبکیه تبدیل میکند.
تحریک عصبی
در نهایت، پالس‌های الکتریکی تولید شده توسط پردازشگر، به ایمپلنت‌های کاشته شده در چشم یا مغز فرد نابینا ارسال می‌شوند. این پالس‌ها، سلول‌های عصبی باقی‌مانده شبکیه را تحریک می‌کنند و تصاویری ساده و ابتدایی را در ذهن فرد ایجاد می‌کنند.
محدودیت های پروژه آرگاس 2
علیرغم پیشرفت‌های چشمگیر، پروژه آرگاس 2 هنوز با چالش‌های متعددی روبرو است.
یکی از بزرگترین چالش‌ها، ایجاد وضوح تصویر کافی است.
در حال حاضر، تصاویر ایجاد شده توسط این پروژه بسیار ساده و ابتدایی هستند و وضوح کافی برای تشخیص جزئیات را ندارند.
چالش دیگر، ثبات و قابل اعتماد بودن ایمپلنت‌ها است.
ایمپلنت‌های کاشته شده در چشم یا مغز، باید به طور دائمی کار کنند و هیچگونه مشکلی برای سلامتی فرد ایجاد نکنند.
علاوه بر این، هزینه این پروژه بسیار بالا است و برای همه افراد نابینا قابل دسترس نیست.
آینده پروژه آرگاس 2
با وجود این چالش‌ها، تحقیقات در زمینه پروژه آرگاس 2 به سرعت در حال پیشرفت است.
دانشمندان امیدوارند که در آینده نزدیک، با بهبود وضوح تصویر و ثبات ایمپلنت‌ها، بتوانند حس بینایی نسبتا طبیعی را به افراد نابینا ارائه دهند.